1 april

Franse kaart

Tijd voor grappen. Een fenomeen dat in heel veel landen plaatsvindt. Zo hebben ze het in Frankrijk bijvoorbeeld over ‘poisson d’avril’ oftewel de april vis. Het is de bedoeling om zonder dat iemand het merkt een papieren vis op zijn of haar rug te plakken. De banketbakkers en patissiers haken daar op in en maken allerlei lekkers in de vorm van een vis. Zo heb ik in mijn verzameling ook ansichtkaarten met ‘vliegende’ aprilvissen… Bij ons worden andere grappen gemaakt. Ik herinner mij dat ooit op 1 april in de vijftiger jaren van de vorige eeuw Dirk Schipper bij ons aan het behangen was. “U hebt een gaatje in uw broek”, heb ik hem toen gezegd en ik lag natuurlijk in een spreekwoordelijk deuk toen de man zijn witte overal bekeek.
Maar de mooiste grap hebben mijn collega en ik op Texel uitgehaald. Wij hadden daar op de toren van het vliegveld een potje met allerlei buitenlandse munten staan. Van huis nam ik een mooie bronskleurige bloempot mee, vulde die met kranten. Daarboven op een kartonnetje en daar weer op de munten. Zo leek het of de pot helemaal vol zat. We hadden goede connecties met de Texelsche Courant en nodigden sterjournalist Harry de Graaf uit om een foto van ons te maken en een stukje te schrijven. Hij verzon een bizar maar geloofwaardig verhaal. Zo kwamen we in de krant en lazen de Texelaars dat er bij graafwerkzaamheden een pot met munten was gevonden, waarschijnlijk door een Duitse soldaat

Het verhaal in de Texelse Courant

begraven en vergeten… De schat zou de zondag daarop te zien zijn in het restaurant op het vliegveld. Bij veiling van de munten zou de Texelse bevolking als eerste mogen bieden en kopen. We hebben toen een vitrine neergezet met daarin de pot met een lampje erboven. Wanneer je dan in de pot keek was er geen munt te zien, maar wel een briefje met daarop: 1 april! Het liep storm. Er waren mensen boos ja, maar de meesten konden er wel om lachen. Het leukste was nog dat ik bijna een jaar later in de supermarkt door een Texelaar werd aangesproken. “Hebben die munten uiteindelijk nog wat opgebracht?” Geslaagde mop dus…
Nico

Rare jongens, die Britten

Engelse ponden

De laatste keer dat wij als gezin op vakantie waren in Engeland kwam ik er weer eens achter dat de Britten een heel ander slag volk vormen dan wij. We hadden de beschikking over een boerderij met een hele grote en hoge schuur. In die schuur zaten hoog tegen de zijkant veel uilennesten en het gepiep van die beesten was niet van de lucht. Ook bevonden zich in die schuur twee inpandige toiletten. Een hurktoilet, dat vol zat met bruine spetters en een ‘gewoon’ toilet met een doorzichtige zijwand. Beetje vreemd allemaal. We waren net aangekomen en het eerste wat ik moest doen was natuurlijk aan Britse ponden zien te komen. Op de fiets en aan de linkerkant van de weg reed ik naar de bank. Daar achter een loket zat een dame die haar klanten aan Britse briefjes hielp. Ik had het niet zo snel in de gaten, maar de mensen die geld kwamen halen stonden in een soort losse rij opgelijnd. Daar zijn de Britten meesters in; niet voordringen maar rustig achter elkaar een rij vormen. ‘Queing up’ noemen ze dat. Het liep al tegen sluitingstijd en ik was door mijn onkunde als laatste aan de beurt. Ik moest een soortement bankcheque invullen en ik weet nog precies het bedrag dat ik wilde hebben: 900 Pond en 53 Pence. De dame achter het loket vroeg om het geheime nummer achter op mijn betaalpas, noteerde dat en ging aan het werk. Al snel verontschuldigde ze zich omdat ze door de briefjes heen was. In plaats daarvan legde ze een hele rits munten neer. Daar was ik niet van gediend en liet haar dat weten. De munten werden weer weggehaald en omgewisseld voor on-afgeweekte, gebruikte postzegels en geloof het of niet Douwe Egberts waardepunten. Die hadden ook dezelfde waarde volgens de dame en ze sloot het loket. Ze liet mij verbaasd achter. Voor mij op de

Engels muntgeld

balie zag ik nog een stapeltje bankbiljetten waar ik zó bij kon. Waren die nou voor mij of was ze die vergeten op te ruimen? Ik nam het zekere voor het onzekere en pakte de bankbiljetten. Thuis zou ik wel tellen of ik zo aan de ruim 900 Pond Sterling zou komen… Op de terugweg naar de boerderij raakte ik de weg nog kwijt, waarschijnlijk door de capriolen van twee Spitfires, die boven mijn hoofd achter elkaar aan zaten. Van tellen is ook niets meer gekomen want zondagmorgen 21 januari j.l. werd ik zo rond de klok van 08:00 uur wakker. In mijn eigen bed te Ursem, the Netherlands…
Nico

De leukste baan van Nederland

Op maandag 24 juli word ik geïnterviewd door een journaliste, die vooral over luchtvaart schrijft. Ze is getipt door een ex KLM piloot, die ooit in Ursem woont en nu domicilie heeft gekozen aan de rand van de Veluwe. Ook hij is ooit door haar ‘doorgezaagd’ en ze heeft een prachtig portret van hem en zijn vrouw geschilderd. Digitaal, op internet dus. Op de een of andere manier wijst hij mij aan als zijn ‘opvolger’. De dame in kwestie, Lieneke Koornstra, wil graag afspreken op Schiphol (Oost), maar ik zie de parkeerbui al hangen. Dus afgesproken in Ursem, waar alle benzine-, diesel- en elektrische voitures nog gewoon overal gratis kunnen worden geparkeerd. Daar komt natuurlijk bij dat ze hier ook nog het een en ander met eigen ogen kan bewonderen. Om 11:00 staat ze voor de deur en bijna vijf uur later stapt ze weer in haar auto. Het is dus een behoorlijk sessie geworden waarin ik mijzelf figuurlijk blootgeef en haar mobiel het gesprek bijna feilloos registreert. Ja, natuurlijk, de lunch hebben we niet overgeslagen. Speciaal witte kadetjes gehaald, echter de bruine boterhammen zijn meer in trek. Omdat ik, zodra het over luchtvaart gaat, ooit een ‘schuilnaam’ heb aangenomen, wordt deze in haar artikel gebezigd. Hoe ik aan die naam kom, wordt ook fijntjes uit de doeken gedaan. Al met al is het een mooi verhaal geworden met hier en daar een kwinkslag, die de welwillende lezer wellicht een glimlach op het gezicht zal brengen. Ook een kijkje nemen? Ga naar:

Havenmeester Texel: ‘Leukste baan in Nederland’ | Interview

Trouwens, daar is nog veel meer (luchtvaart)moois te vinden.
Namens Lieneke en mijzelf: veel leesplezier!
Nico

Beurs

De Aviation Group Leeuwarden (spotters) organiseerde afgelopen zaterdag een luchtvaartbeurs. Omdat het wat luchtvaartspulletjes betreft geruisloos aan ‘jongt’ in huize Mulder, leek het me (ons) een goed plan om wat te gaan verkopen en zo de beurs te spekken. De vraag is dan natuurlijk wélke beurs! De tafelhuur bedroeg voor niet-leden (zoals ik) slechts € 10,00 per tafel, maar dat bleek uiteindelijk voor een tafeltje van 1.20x 0.70 mtr… Niet erg groot dus. Gelukkig hadden we een hoektafel, zodat we heel wat boeken in een kratje naast de tafel konden etaleren. Het was niet druk. Om 12.00 uur ging de beurs open, maar dat was nauwelijks merkbaar. Bij navraag bleek ook dat de georganiseerde happening een nawee was van de z.g.n. diaruilmiddagen (daar zijn spotters gék op!). De naam ‘luchtvaartbeurs’ had dus beter kunnen worden veranderd in ‘reünie’, want het gehalte van met elkaar Fries sprekende bekenden was nogal hoog. Het werd dus een lange zit van 11.00 uur tot 17.30 uur. Gelukkig had Afke d’r breiwerk mee, dus die zag niet groen van verveling. Aan wel drie klanten kon ik wat spulletjes kwijt en dat leverde een omzet op van precies € 46,00. De onkosten bedroegen dus € 10,00 tafelhuur en € 1,50 aan koffie. (Brood met ei en krentenbollen hadden we mee). Blijft over: € 34,50. We hebben totaal 230 kilometer gereden en onze auto loopt 1 op 14. Dus hebben we 16,43 liter euro 95 verstookt tegen een prijs van 1,569 de liter = € 25,78. Ergo zuivere winst: € 8,72. We zijn om half vijf gaan inpakken (een uurtje eerder) en waren klokslag 18.00 uur thuis. We zijn samen dus 16 uur in touw geweest en dat komt neer op een resultaat van bijna € 0,55 per uur. De beurs is dus niet erg gevuld. Breien levert méér op. Remedie tegen dit teleurstellende feest: ik ga op breiles. Recht breien kan ik al en averecht moet in een paar weken wel op te pikken zijn. We zien uit naar de volgende breibeurs!

Nico

Alouette

Texelse tussenstop

Is het Franse woord voor ‘leeuwerik’. En ook de naam voor een Franse helikopter, die al sinds jaar en dag dienst doet bij de Koninklijke Luchtmacht. Een welgekozen naam, want niet alleen de echte leeuwerik zingt (jubelt) mooi, ook de heli met die naam heeft een stereotiep hoog geluid. Op 9 mei 1969 kreeg ik mijn luchtdoop in… een Alouette! Het was de A-414, die werd ingezet voor het kalibreren van navigatie apparatuur op de vliegbasis Volkel, waar ik destijds was gelegerd. Het kostte me een pakje Lexington, maar dat had ik er graag voor over! (Soldij: 179 harde guldens (= € 81,22) per maand). Dat werden voor mij de eerste 113 minuten in de lucht en er zouden er nog vele volgen. Vorige week ‘deden’ we een dagje Texel en wat zie ik daar staan op het vliegveld? Een Alouette! Ongelooflijk dat deze machientjes nog steeds in de lucht gehouden worden! Zeer betrouwbaar en still flying strong. De A-301 èn de vrouwelijke bemanning had dorst en besloten tot een fuelstop op het groenste veld van Nederland. Voordat de dames hun hielen lichtten werd me gevraagd om even een foto te maken van heli, bemanning en havenmeester (oud-collega) Ed. Het resultaat is hiernaast te zien. Het geluid van de wegvliegende Leeuwerik was als muziek in mijn oren. Toeval bestaat niet, maar toen ik ’s avonds weer thuis was en door een luchtvaartblad bladerde zag ik een interessante foto met bijschrift! Het ging over de A-301… In de zomer van 2013 had het beestje al 10.000 uur gevlogen! Dat kan ik (nog) niet zeggen, op het moment ben ik blijven steken bij 584 uur en drie minuten.

Nico

Musea

Koppie links achter de schutter op de voorgrond

Wij hebben al sinds 26 januari 2008 ieder een museumjaarkaart. Inderdaad, het was een verjaardagscadeautje en sinds die tijd doen we het niet meer zonder. Kostte de kaart in 2008 nog maar € 35,00, inmiddels is dat € 54,95, maar dan heb je ook wel wat. De meeste musea kun je dan zonder te betalen met een bezoek vereren. Even de kaart scannen en hup naar binnen. Ook als je maar een uurtje de tijd hebt is er dus geen sprake van weggegooid geld om tóch even een museum binnen te wippen. Nou zaten we afgelopen zondag tot en met dinsdag in Amsterdam en bewaakten we de flat van Jeroen. Goeie uitvalsbasis om culturele dingen te doen! Dus maandag togen we naar de Hermitage waar we twee exposities hebben bezocht: “Hollanders in de 16e eeuw” en “dineren met de Tsaren”. Mooi hoor! Maar bij het bekijken van een schutterstafereel uit de reeds genoemde eeuw dacht ik opeens mijzelf te zien! Echt waar! Dus met het handige, tweedehands gadget van Afke fluks een foto gemaakt (zonder flash) en weer thuis, al bladerend in een fotoalbum van Jeroen, een m.i. gelijkende foto eveneens vastgelegd. Kijk nou maar eens goed naar die twee foto’s, lijkt het of lijkt het niet? Eerlijk gezegd dacht ik dat mijn voorvaderen alleen maar “landmannen” waren, oftewel boerenknechten of akkerbouwers, maar er moet toch een (adspirant) schutter tussen hebben gezeten. En dan had je aanzien hoor… Werd je in ieder geval geportretteerd en vereeuwigd op zo’n mega schuttersdoek. Gelukkig hebben wij (lees: Afke) daarvoor een iphone, eh smartdingest of zo. De dag daarna gingen we naar “de Late Rembrandt” in het Rijksmuseum. Vroeg uit bed, want dat wilden wel meer mensen zien. Het enige dat ik er over kwijt wil is dat we “wat” gezien hebben, maar dat we vooral “in de rij” hebben gestaan (óók voor het restaurant!). Het allerleukst was de app die we (lees: Jeroen) hadden gedownload en we daarmee een audiotour langs belangrijke stukken konden maken. Armpie door, want we hadden maar één snoertje en twee oordopjes. Daar is gelukkig geen foto van…

Nico

Emdee elf

We hebben Sint Maarten, 11 november, alweer achter de rug. Er gebeurde meer op die gedenkwaardige dag. Met de allerlaatste MD-11 (een driemotorige widebody) van de KLM werden drie rondvluchten van een uur boven Nederland gemaakt. Het toestel, het allerlaatste vliegende passagierstoestel van dat type zelfs, was aan vervanging toe en het leek de KLM leuk om op deze wijze (3x 285 kaartjes ad € 111,00 per stuk) afscheid te nemen van deze blauwe kist. Helaas kwam ik er een beetje laat achter, de kaartjes waren dan ook binnen 8 minuten (!!) uitverkocht en ik viste achter het net. Nou was er nog één mogelijkheid en dan moest je naast het goed beantwoorden van 11 vragen over de MD 11 ook iets leuks (foto of stukje) op de daarvoor in het leven geroepen website plaatsen. De winnaar mocht dan ook mee met één van die rondvluchten. Natuurlijk heb ik mijn beste beentje voorgezet en de vragen beantwoord (alle 11 goed) en toen een mooi stukje poëzie geschreven. Bij het uploaden van het gedicht bleek echter dat je maar 150 tekens mocht gebruiken en dat resulteerde in het feit dat ik mijn werkstuk moest halveren. Resultaat: geen prijs! Dus ook niet de lucht in… Nou wil het geval dat ik nèt voor Sint Maarten op uitnodiging eventjes heen en weer ben gevlogen van Amsterdam naar Alicante, van Alicante naar Kopenhagen vice versa en van Alicante weer terug naar Amsterdam. En dat allemaal in drie dagen tijd. Tien uur en 39 minuten in de lucht gehangen en voor het merendeel in de cockpit. Dus lig ik niet wakker van de gemiste MD-11 rondvlucht. De KLM weet ook niet wat ze mist, ja mijn halve werkstuk! Speciaal voor jullie volgt hier dan ook het héle gedicht:
MD-11
Voor een knaak en een halve stuiver
vloog je met de Douglas DC-2 “Uiver”.
De DC-3 bracht ons door de wolken
naar de meest verre en vreemde volken.
De DC-4, “Skymaster” genoemd,
bedwong oceanen en werd geroemd.
Het internationale routenet werd geweven
door de vier motoren van de DC-6 en DC-7.
De korte en de lange DC-8
vervoerden vlug passagiers en vracht.
De DC-9 dat is maar al te waar
verbond alle Europese steden met elkaar.
Maar de driemotorige DC-10
kon je op alle continenten zien.
En met KLM’s laatste MD-11
vliegen we op 11 november zelf!
Zeg nou zelf: dit was toch wel een rondvluchtje waard? Alles klopt behalve de laatste zin. Maar dat was dus al werkelijkheid geworden voor de 11de!
Nico

Muts

Het van Dale basis woordenboek Nederlands geeft als omschrijving: “hoofddeksel van soepel materiaal”. Nou bezit ik natuurlijk niet de allerlaatste uitgave van dit gerenommeerde boekwerk (ik heb die uit 1987…), maar ik ben er bijna zeker van dat er tegenwoordig nog een andere omschrijving volgt. Zoiets als “benaming voor een niet al te slim vrouwspersoon”. Niet zo leuk dus als dit woordje naar je hoofd wordt geslingerd als vrouw zijnde. Maar een echt scheldwoord is het denkelijk niet. Het heeft iets zachts, ja inderdaad, iets soepels: muts dus. Wij hebben er inmiddels 18! Dat komt zo: in één van de zeven zondagskranten die wij in de bus krijgen stond een artikeltje over het breien van mutsjes voor pasgeboren baby’s in Malawi. Aangezien Afke niet stil kan zitten en graag multitaskt heeft ze besloten om alle oude restjes wol om te zetten in babymutsjes. Voor het goede doel dus! Ze zet wat steken op, we kijken naar een aflevering van Flikken Maastricht en als het allemaal weer goed is afgelopen met Angela Schijf en Victor Reinier en de aftiteling in beeld verschijnt, dan is er een mutsje klaar! Je houdt het niet voor mogelijk. De organisatie van dit breiwerk heeft een oproep gedaan om tot 500 mutsjes te komen. Hopelijk doen er heel wat mensen mee aan deze onderneming. Zo niet dan moet ze er nog 482. Wedden dat Flikken Maastricht niet zoveel afleveringen telt?

Nico

Meermutseninfo: http://www.doctorsformalawi.org/brei-mee/

Weekje Texel

bijverwarming

Waar wordt je verwelkomd met een paar gerookte visjes? Waar kunnen jong en oud naar hartenlust ravotten en gebruik maken van maar liefst drie trampolines? Waar heb je 83 DVD’s, 94 videobanden en 161 boeken tot je beschikking als het regent? Waar heb je een openhaard met onbeperkt stookhout? Waar een bubbelbad, een infrarood sauna en een zolder met sportattributen om je spierbundels op peil te houden? Waar vind je een uitgebreid speelterrein voor de kleintjes met skelters, huisjes om je te verstoppen, trekkers, glijbanen en schommels? Waar kunnen de groteren elkaar aftroeven op een speelveld met volleybalnet, 7 soorten ballen en doeltjes? Waar vind je tegenwoordig nog een zolder vol verkleedspullen? En waar hebben ze nog knex, waarmee je in twee handomdraaien een echt reuzenrad kunt bouwen? Waar hebben ze een gasgestookte barbecue buiten, waar je ook nog eens overdekt kunt zitten? Waar kun je gebruik maken van een computer met internet en overal wifi? Waar kan iedereen die dat wil achter een elektronisch orgel plaatsnemen of zich te buiten gaan aan een elektronisch drumstel? En als dat te weinig basic is, waar staat dan de Afrikaanse tamtam klaar? Waar kun je zomaar een fiets pakken en het eiland op gaan? Waar kun je dagelijks onbeperkt eieren onder de kippen hun kont vandaan graaien voor  12 man? Waar gaat de vlag uit op de dag dat je 40 jaar getrouwd bent? Waar krijgen de kleintjes allemaal twee cadeautjes (uitzoeken) als ze weer naar huis gaan? En waar krijg je nog een stuk speculaas in je handen gestopt als je op punt staat te vertrekken?

Bij: landhuis de Bult op Texel. Arie en Lenie Kikkert zorgen er voor dat het de gast aan niets ontbreekt! Als je met minimaal 10 en maximaal 23 personen eens een weekje weg wilt! En dat wouwen wij.

Nico

pret voor drie!

Zomerspecial

Ja, ja, ik weet het. Jullie zijn allang al uitgekeken op het Artis verhaal van april en zeer teleurgesteld dat er geen nieuwe pennenvruchten op de weblog zijn verschenen. Solly, solly, maal ik heb het dan ook wel dluk gehad. (Pas chinees gegeten). Van donderdag 21 april tot en met dinsdag 17 mei hebben wij het landgoed van Neef Wim en Nicht Irène in Ermelo weer beheerd. Net zoals twee jaar geleden, dus als jullie nog eens terug gaan naar ”het beheren van een landgoed” (gepost 30-7-2009) dan weten jullie precies hoe het daar toe ging. Er wilde dit jaar maar geen regen vallen, dus hebben we ons verdienstelijk gemaakt met het besproeien van gazon en andere tuinelementen. Maar ook van het breeduit zitten daarin. Daarna, van woensdag 8 tot en met donderdag 23 juni, hebben we weer in de Oekraïne gebivakkeerd. Ook een dergelijke uitstap heb ik al eens op papier gezet. Zie “Oekraïne 2009” (gepost 28-6-2009) bijvoorbeeld. Na die bijna 6 weken werkvakantie liep ik behoorlijk achter met mijn vrijwilligerswerk hier en daar en dus was de weblog de allerlaatste sluitpost. Maar zie hier: de maand juli is nog niet om of jullie kunnen alweer genieten van het gezellige geschrijf van jullie favoriete journalist. Want dat kwam er natuurlijk ook nog bij. Naast het renoveren van de achtertuin, het aanbrengen van een nieuwe schutting en het verwijderen van enige coniferen enz. enz. heb ik natuurlijk wel van alles en nog wat op papier gezet. Voor de “All Clear”, die eind juni uitkwam: drie (sterke) verhalen, waarvan ik het stuk over de Russische nachtheksen op naaimachines het leukst vond. (Tip: lees All Clear). Verder ben ik voor de HKU (Historische Vereniging Ursem) ook op sjouw geweest. En daarvoor heb ik de verhalen “Skyriders I” en “Skyriders II”, “Ursem in oude films”, alsmede “het Mijzermeer” gemaakt. (Tip: lees het katern van de HKU). Ook voor het blad “Helder” dat 1x per kwartaal uitkomt heb ik diverse artikelen geschreven, zoals “Groeten uit Ermelo”, “Groeten uit de Oekraïne” en niet te vergeten de stukjes in het Westfries over “Geld” en “40-jarig Jubileum”. (Tip: lees de Helder). En omdat de nieuwe All Clear van eind september natuurlijk niet zonder artikelen van Henk van Rooyen kan uitkomen, zitten er alweer wat verhalen in de pijplijn… “Eastward” gaat over het vliegveld van Kiev (!) en “PH-POL” is een echt gebeurd luchtig verhaal van enige jaren geleden. (Tip etc.). De meeste artikelen vergen ook nog eens een diepgaand onderzoek, dus jullie begrijpen nu natuurlijk wel waarom er geen blogverhalen verschenen. Komt ook nog eens bij dat we opa en oma zijn en tijd willen en moeten investeren in Kiki en David. Kortom: ik ga maar weer eens aan het werk. Er liggen nog een paar interviews op me te wachten. Groeten dus maar van Henk van Rooyen, Cornêlis Koôlplant jr. en

Nico natuurlijk!

Bijlage: de zomerfoto die alle andere natuurfoto’s overbodig maakt; een Ermelose koolmees vliegt uit om voer voor zijn kalkedodders te halen.